Hayata bizi bağlayan, yaşamak için ne kadar sebebimiz varsa nasıl yaşadığımıza ilişkin kaygılar o kadar azdır. Hasta ve aileler için bu mesaj temeldir. Elbette tıptaki hastalıklar içerisinde, hepsinin aile için güçlükleri vardır. Bunların içinde kanserin özel bir yeri vardır. Bir ailede kanser hastası varsa bir travma, kriz ve hatta kısmen bir yas zihinlerde başlamıştır. Burada ailelere konuşmayı, kaygıların, duyguların, düşüncelerin paylaşılmasını öneriyorum. Hastayla birlikte bütünlüğümüzü devam ettirelim. Acıma duygusundan vazgeçelim. İnkar etmeyelim, gerçeği abartmadan kabul edelim, umudu koruyalım ve kolektif bir ruh yaratalım, karar süreçlerini birlikte değerlendirelim. Mücadele ne kadar paylaşımcı, kolektif, katılımcı birlikteyse, duygular ne kadar ifade ediliyorsa, zihinler ne kadar paylaşılıyorsa başarı o kadar fazla olacaktır. Bu bir maratondur. Bu maraton devam edecektir. Yaşam maratonu da tedavi maratonu da devam edecektir. Hayata yeni bir ruh, yeni bir anlam, yeni bir değer katacağız.
