Ori ve Kör Orman gibi, anlatı kesintisiz bir dizi yürek burkan ara sahnelerle başlıyor, bu sefer Naru, Gumo ve Ori’ın ilk oyunun ölen düşmanının yumurtadan çıkmasını izliyorlar. Owlet Ku adını verdiler ve Kayıp Balık Nemo benzeri olayların ilkinde, kanat kırılmış olarak doğdu. Ori, uçmasına yardımcı olmak için bir tüy takar, ancak ilk yolculuklarında ikisi şiddetli bir fırtınayla ayrılır. Ana oyun başlarken Ori, Ku’yu bulup eve getirmek için Niwen ormanında manevra yapmalıdır.
Aşağıda, Switch döneminde gördüğüm en akıcı, en duyarlı oyunlardan bazıları yer alıyor. Ori, birkaç yetenekle başlar, ancak bazıları yükseltilebilir olan Ruh Parçaları elde ederek giderek daha fazla kazanır. Bunlar, Ancestral Trees’te karşılaşılan yan görevlerden sonra ödüllendirilir veya Twillen adlı hafif rahatsız edici bir NPC’den satın alınır. Ancak Ori, Kör Orman’ın ana silahına benzemeyen ve daha kılıç benzeri hissettirecek şekilde uyarlanan hızlı bir ışık kesmesi olan Spirit Edge’i donattığı andan itibaren oyunun savaşı başladı. Genelde daha vahşi oynanıştan hoşlanırım, bu yüzden Will of the Wisps’in hassas görsel-işitsel duvar halılarının ortasında bile tatmin edici Spirit Smash’e bağlı kaldım; Yakın dövüşe daha az meraklı olanlar için, Spirit Arc adlı bir ışık yayı harika bir alternatiftir. Esasen özelleştirilebilir Spirit Shard sistemi, oyunun aklına getirebileceği her durumda her tür oyuncuya izin verir.
Oyunun öncülünden yapılan bir başka mükemmel ayar, daha fazla havadan odaklanmasıdır. Otomatik gezinme saldırıları, Bash tekniği gibi olağanüstüdür, bu sayede Ori kendisini sarkan ampullerden, düşman mermilerden ve hatta düşmanlardan fırlatabilir. Oyunun genel artan dikeyliği, Celeste gibi son zamanlarda başarılı olan bağımsız platform oyunlarını anımsatıyor – fragmanından, ikinci Hollow Knight oyunu olan Silksong’un da daha akrobatik bir oyun tarzına öncelik vereceği görülüyor.
Zorluk da kesinlikle yükseltildi. Özellikle haritasında değil – ileriye doğru yolu bulmak hala nispeten iddiasız – ama patronlarında ve kaçış sahnelerinde. Güzel oldukları gerçeğinin yanı sıra (buna daha sonra değineceğiz), geçmek için genellikle birden fazla girişimde bulunurlar, bu da sonunda onu geçtiğinizde yoğun bir şekilde ödüllendirici bir duygu getirir. Blind Forest’ın Soul Link sistemi (oyuncunun bir enerji puanı kullanarak ne zaman tasarruf edeceğini seçtiği yer) tamamen ortadan kalktı, bu da ilk oyunda ne kadar çekirdek olduğu düşünüldüğünde ilginç bir seçim. Birincisi, gittiğini görmekten mutluyum – yapmam gereken zaman tasarruf etmediğim için çok sık kendime sinirlenirim. Bunun yerine oyun, belirli kontrol noktalarında otomatik olarak kaydeder. Bunlar genellikle oldukça naziktir, ancak Ori zaman zaman bir düşman yuvasının tam ortasında yeniden doğar ve bu da biraz yanıltıcı olabilir.
Will of the Wisps’e gerçekten hayat veren başka bir şey de onun canlı dünya inşasıdır. Bu, kısmen tanıtılan NPC’lerin çok büyüklüğünden kaynaklanıyor: bazıları Ori haritalarını ve Ruh Parçalarını satan, diğerleri ise yolu göstermek veya yan görevleri başlatmak için haritanın her tarafında açılan Moki gibi. Wellspring Glades’e girerken, neredeyse Shovel Knight’daki Köy’e benziyor – daha yoğun nüfuslu bir dünya ile harita, ayrı işleyen parçalara sahip devasa bir canlı organizmaya benzemeye başlıyor. Ormanın her bir alt bölümü (Inkwater Marsh, Luma Pools veya Silent Woods) kendi iç işleyişinde ve optiklerinde bağımsız hissediyor.
En azından oyunun harika görselleri yüzünden değil. Blind Forest gibi, Will of the Wisps paralaks kaydırmayı kullanır; burada, kamerayı ön planda olanlardan daha yavaş hareket eden arka plan katmanları aracılığıyla bir derinlik yanılsaması yaratılır. Ancak burada, havada süzülen hava parçacıklarının ışıltısı, dinamik renk kullanımı ve güzel ara sahne yönü, bir Studio Ghibli filminden çıkmış bir şey gibi, çok daha sürükleyici bir sihir olan başlığı veriyor. Switch’in nispeten sınırlı grafik yeteneklerine rağmen, şaşırtıcı bir miktar elde edildi: Şu anda konsolda bulunan en iyi görünen oyunlardan biri olduğunu söyleyecek kadar ileri gideceğim.
Hatta en iyi ses çıkaranı bile olabilir. Will of the Wisps’in film müziği sadece çarpıcı değil – iş şarkı listemdeki Journey film müziğinde sonsuza kadar kalacak türden şeyler – aynı zamanda son derece çeşitli. Ana temayı (Blind Forest’ın yaptığı gibi ama daha iyisi) kaplayan akıl almaz derecede meleksi vokallerin dışında, enstrümantasyon ve ambiyansın çeşitliliği harika: kişisel vurgular arasında Inkwater Marsh’ın bastırılmış piyanosu ve şakacı Harry Potter-esque danse dehşet verici Ori’ı Kwolok’s Hollow’un warreny dönemeçleri boyunca takip eder.
