Hayatımız boyunca ideal anne baba olmak için çaba gösteririz.Fakat aslına bakarsak bu o kadar da kolay değil.Uzmanlar bazen istemeden hatalar yaptığımızı ve en değerli varlıklarımıza zarar verdiğimizi söylüyorlar.
Öncelikle çocukların ebeveynleri tarafından yönetilmeye değil,gelişimlerini tamamlayabileceği ortamlara ihtiyacı var.Ödevini bitir,sınavını geç,en güzel yaşları gün ışığı görmeden geçir…İşte o zaman sende mükemmel yaşayabilirsin.Evet ama aklı başında kim böyle yaşamak ister.
Son yıllarda giderek artan çocuklarının hep en iyi olmasını isteyen başarı odaklı ve dolayısıyla çocuklarını sıklıkla başkalarıyla kıyaslayan mükemmeliyetçi ya da diğer tabirle hırslı aileler çoğaldı.Demiri pas insanı hırs kemirir,az tamah,çok ziyan getirir der atalarımız.Öncelikle çocukların bizlerden bağımsız bireyler olduklarını kabul etmemiz gerekiyor,çocuktan beklediğimiz aşırı beklentiler ile çocuğun yaşamını kontrol altına alma davranışından vazgeçmeliyiz.Çünkü aşırı beklenti çocuğu isyankar,hırslı ya da uzlaşmaz yapar.Çok hırslı çocuklar başarı odaklı hayat sevincinden yoksun elde ettiklerinden tatmin olmayan hep daha iyi ve daha fazlasını isteyen memnuniyetsiz kişilere dönüşebilir.
Hırs ve azim zaman zaman biribirinin yerine kullanılsada ikiside biribirinden farklı kavramlardır.Zihnimizde ve davranışlarımızda netleştiremememizin nedeni kavramlar arasındaki farkı görememekten kaynaklanır.Hayatın içinde var olması,beslenmesi ve geliştirilmesi gereken temel özellik hırs değil azimdir.
Hırslı çocuklar her ne olursa olsun başarmak zorunda hissederler.Başarısının önünde engel olabilecek hiçbir şeye tahammülleri yoktur.Azimli çocuklar ise başarmak için çaba harcarlar,fakat başarı istekleri herşeyin üstünde değildir.
Sonuç olarak;İnsanı büyük yapan kendi azmi ve sabrıdır. Bizde çocuklarımızı azim ve sabırla büyütelim.
