Ligde iddiası olmayan 2 takımın mücadelesinde kazanan İnegölspor oldu. Aslında bu tür maçlar çok yavan ve zevksiz olur.
Fakat hem biz hem de Karaman galibiyet isteyince ortaya iyi bir mücadele çıkmış oldu. Öyle çok ahım şahım pozisyonlar olmadı ama yine topa sahip olma ve ben kazanayım arzusu ortaya seyri güzel bir maç ortaya çıkardı. Hatta golde bile Ömer’in şutu dışarı gidecek diye beklerken birden karar değiştirdi ve içeri düştü.
Kısaca bugün kader bile bizden yanaydı ama neye yarar ki. Yıllardır bu camianın içindeyim. Hep iddiamız kalmayınca şunu söylerim; oynamayan oyuncular süre alsın ve bizde iskelet anlamında fikir sahibi olalım diye ama kesin bir şey var ki hiç bir teknik direktör kulüp bazında düşünmüyor. Herkes hanesine galibiyet yazdırma derdinde. Hele bizim gibi önü karanlık görünen bir takım içinse bu durum daha vahim.
İlk 11 aynı, giren oyuncular aynı, çıkan aynı ya da Berkay gibi Emir gibi seneye düşünmek zorunda kalacağımız oyuncular ise adeta dolgu malzemesi gibi uzatmada oyuna dahil ediliyorlar. Mesela devre arasında aldığımız Umut, Emirhan, Bilal ne durumda? Var mı bilen? Kulübede bir genç var, Berat diye. Bu arkadaş süs olsun diye mi orada? Kaleci Egemen ne durumda? Tamam Bekir bugün 2 net çıkardı, galibiyetin mimarı sayılır.
Fakat bizim derdimiz bu değil artık. Altyapıda durum ne? Yukarı çıkan kimse yok mu? Denetleyen, hesap soran ya da soracak kimse yok mu arkadaş. Bu kadar dümeni kırık, bu kadar lig bitse de gitsek tarzı bizim için hayra alamet değil hatırlatalım. Hava güzel, bakıyoruz tribünler eh işte. Şeref tribününde boy gösteren, maç seçen protokol ve İnegöl’ün ağır abilerinin Pazar mesaisinde İnegölspor zaten yok.
Şimdi bütün bunları üst üste koyunca ne görüyorsunuz? Bence koca bir ümitsizlik, başka bir şey yok. Haksız mıyım?
