“Bazen hayatımıza tesadüf gibi görünen insanlar girer ama aslında onlardan alacağımız büyük dersler vardır. Bugün, hiç ummadığım bir anda, bana insan kalmanın ne demek olduğunu hatırlatan biriyle tanıştım…”
Kızımı bir oyun alanına götürdüm. Orada çocuklarla ilgilenen bir oyun ablasıyla karşılaştım. Dışarı çıktığım her an, kendime hep aynı soruyu sorarım: Bugün kiminle tanışacağım? Kimin yaşamından küçük bir kesite tanık olup ona moral olacağım? Bu, benim için bir rutin değil; hayatımın anlamına dönüşen bir felsefe artık. Ama bugün, moral vermeye gittiğim yerde aslında kendim büyük bir ders aldım.
Oyun ablasının adı Büşra’ydı. Hayat sana ne kadar acımasız davranmış belli ki. Teninde yorgunluğun izleri, bakışlarında derin bir hüzün vardı ama ne garip, o hüzün bile insana güven veren bir sıcaklık taşıyordu. Çocuğumla ilgilenirken yüzüne yansıyan içten tebessüm, içindeki kırgınlığı ustaca örter gibiydi.
Bir an düşündüm: O gözlerdeki acıyı mı dinlemeliyim, yoksa çocuklara sunduğun saf sevgiyi mi izlemeliyim?
Çocuklar gibi cesur olmayı seçtim. Onlar düşünmeden, sorgulamadan harekete geçer ya hani, ben de onların enerjisine kapıldım ve seninle sohbete başladım. İyi ki de başlamışım. Bazen insanın en büyük dersleri almak için uzun uzun konuşmasına gerek yokmuş, bunu fark ettim. Kısacık bir sohbet bile, insanın hayata bakışını değiştirebiliyormuş.
Büşra farkında bile olmadan bana büyük bir şey öğretti. Ben kendi dertlerimi büyük zannederken, o bana gösterdi ki asıl büyük olan, acıya rağmen sevebilmeye devam etmekmiş. Hayat ona ne kadar zor anlar yaşatmış olursa olsun, o çocuklara karşı merhametini kaybetmemişti. Kendi yükünü taşırken bile başkalarına destek olmayı seçmişti. İşte bu, gerçek güçtü…
Oyun alanından çıkarken içimde bir mahcubiyet vardı. Seninki de dert mi? diye sordum kendime. Ne kadar da küçük şeylere üzülüyormuşum meğer. Büşra bana farkında olmadan kendi gücünü verdi. Hayatın ağırlığı omuzlarına çökse de insanın erdeminden vazgeçmemesi gerektiğini gösterdi.
Büşra, varlığınla bile insana umut veren güzel insan… Hayatta hâlâ masumiyetin ve iyiliğin var olduğunu bana gösterdiğin için teşekkür ederim.
Belki onunla bir daha karşılaşmayacağım, belki adını unutacağım ama bana kattığın duyguyu hep hatırlayacağım. Çünkü bazı insanlar, sessizce insanın ruhuna dokunur ve hiç silinmezler…
“ Peki ya siz ? Hayatınızda fark ettirmeden dokunan, sizi derinden etkileyen biri oldu mu? Belki bir yabancı, belki de hiç unutamadığınız kısa bir karşılaşma…
